La fiumêna dal Sillaro

Sta matéina am sån livé
dåp una nòt ed tròn e lusnè
con un’aqua cla cascheva
acse fort che gnanc us vdeva.
E il prémm quèl ch’um ’è vngû in mänt,
dato cl’êra piovû tänt,
l è stè ed pinsèr a la fiumêna
che a cl’aura ormai la i êra.

Parchè al nòster fiòmm,
änc s’i l an tòtt quant scavè
i êrzen arbaltè,
ch’un s capéss gnânc piò in dûv ch’l’é,
in chi dé ch’l’é pròpi in péina,
al pèr un gòb ch’al drézza la schéina,
e al fa vàdder a tòtt Castél
cal spetacol naturèl
che såul ló l è bån ed fér.

Amarcôrd, da ragazôl,
tótti al dòn con al cariôl,
a lavèr pän e linzû,
fèr al bâgn ai ragazù
int un’âqua natta e cèra
cómm s’la fóss d’la figadèla.

Int al fiómm ui êra d’incôsa.
Al bruzaj con la sû bròza
al girêva avänti e indrï
a tûr só i sâs pió bî.
Ui êra sâbia in abundänza
par chi vlêva ständes lé arustîs la pänza.
Se ónn al vlêva nudeèr
Al buriån d’la funtanéina al parêva al mêr.
Qual ch’a dégh al pèr un sógnn,
ma l êra acsé al nòster fiómm!
Adès i an sfât incôsa,
i l an ardótt comm una fòsa.

Um piasrévv che un bel dé,
comm pr incant a lé par lé,
al turnéss comm l êra alåura,
änc soltänt pr una mez’åura,
par psàir dïr ai ragazû:
“Guardî mo cum l è bel.
Quåll l è al fiómm ed Castèl!”

Ma ed tänta côsa bèla,
u i è avanzè såul la fiumêna…

Giuseppe Casadio Loreti